Hoi allemaal,
Zondag voelde ik me even weer een echte wielrenner. Rond een uurtje of 9 in de ochtend vertrok ik voor een rit van een kleine 100 km naar Wollongong. Dit is een bekende rit die veel wielrenners hier maken. De weersvoorspellingen waren niet echt geweldig voor een dagje strand, een graad of 25 met wat bewolking, maar om te fietsen was dit perfect. Met mijn rugzakje op en mijn uitgeprinte routekaarten vertrok ik. Sinds ik hier ben heb ik niet veel langer dan een uurtje of anderhalf gefietst en ik was benieuwd hoe me dit zou vergaan. Zeker als je bedenkt dat het hier nergens vlak loopt maar ik had er wel ontzettend veel zin in!
Het eerste stukje tot aan het vliegveld was redelijk makkelijk. Over die weg kom ik wel vaker en ik hoefde dan ook niet te zoeken. Al snel kreeg ik gezelschap van een fietsende Kiwi. Hij vertelde dat ik inderdaad op de goede weg zat en legde nog even uit hoe ik het beste op de princess Highway kon komen na het vliegveld. We namen afscheid en ik vervolgende mijn weg zoals hij had uitgelegd.
De highway is een driebaans weg met auto's die vooral heel erg hard rijden. Er zijn geen fietspaden en fietsers moeten gewoon op het randje van de weg en de berm fietsen. Het is de enige weg die richting het Royal National Park gaat en ik had dus weinig keuze. Ik werd een aantal keer bijna gesandwiched door de auto's en voelde ik me een soort schietschijf. Na een anderhalf uur kwam ik aan bij Loftus. Het ging goed al merkte ik wel dat dit niet mijn eigen fiets van thuis is en ik begon al wat last van alles te krijgen. Ik moest plassen en kreeg honger dus besloot bij een parkje te stoppen voor een banaan en een plaspauze. Bij Loftus was ook een splitsing. De originele route loopt hier rechtdoor over de princess highway en gaat een stuk verder pas het roayl national park in. De route die ik wilde nemen ging hier meteen het park in. De fietsende Kiwi had me die morgen al verteld dat het wel erg mooi is door het park maar ook een heel stuk zwaarder. Ik besloot toch door het park te gaan.
Ik waande me weer even in Frankrijk. Het begon met een prachtige afdaling van een kilometer of 3. Ik moest wel een beetje oppassen want ik kan op deze fiets hier niet onderin de beugel en ook mijn voeten zijn gewoon los. Maar het was heerlijk om tussen de bomen door de sjeezen. Helaas ging het daarna ook weer omhoog en dat heb ik geweten. Het begon met een klim van een kilometer als 10 die voelde als de eerste twee bochten van Alpe d'Huez. Toen ik die kilometers voorbij was bleek het toch meer een col du Glandon type te zijn. Het ging namelijk vervolgens nog 15 km door maar dan wat minder stijl en af en toe een 100 meter afdaling ertussen. Het was heel erg zwaar, mentaal en fysiek. Mijn lichaam was duidelijk niet gewend aan zoveel uur op de fiets en het bleek toch warmer dan ik dacht. Mentaal was het vooral heel erg zwaar omdat ik geen idee had hoever ik moest klimmen en steeds dacht ik dat ik eindelijk mocht gaan afdalen maar dan bleek ik de bocht door te gaan en zag ik het weer stijl oplopen.
Uiteindelijk werd ik ingehaald door een man die vertelde dat het niet meer zo ver was, gelukkig want ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Ineens waren alle bomen weg en kwam ik bij Otford Lookout. Ik stopte hier om even wat foto's te maken en te lunchen en was blij dat ik daarna eindelijk naar beneden mocht. Ik zag op mijn kaartje dat het ook nog maar 36 kilometer was vanaf daar en dat gaf me nieuwe moed, 2/3e zat er al op.
Vanaf daar ga je de grand pacific drive op. Een weg die langs de kust loopt en een beetje te vergelijken is met de great ocean road. Helaas was de afdaling niet zo lang en bleef het daarna een beetje op en af gaan maar het was goed te doen en ik had er weer zin in.
Uiteindelijk kwam ik na bijna 4 uur en drie kwartier aan in Wollongong. Ik was toch wel echt helemaal kapot en kon bijna niet meer op mijn fiets zitten. Ik had mijn bikini mee en ben in Wollongong even de zee in gelopen om toch een soort douche te hebben. Vervolgens was het nog 2 uur in de trein terug naar huis.
Maandag werd ik wakker en was alles stijf, ik ben dit duidelijk niet meer gewend maar ik vond het heerlijk. Ik krijg al helemaal zin om van de zomer lekker de bergen op te zoeken met mijn bianchi.
Tot de volgende keer. Liefs, Maartje
Zondag voelde ik me even weer een echte wielrenner. Rond een uurtje of 9 in de ochtend vertrok ik voor een rit van een kleine 100 km naar Wollongong. Dit is een bekende rit die veel wielrenners hier maken. De weersvoorspellingen waren niet echt geweldig voor een dagje strand, een graad of 25 met wat bewolking, maar om te fietsen was dit perfect. Met mijn rugzakje op en mijn uitgeprinte routekaarten vertrok ik. Sinds ik hier ben heb ik niet veel langer dan een uurtje of anderhalf gefietst en ik was benieuwd hoe me dit zou vergaan. Zeker als je bedenkt dat het hier nergens vlak loopt maar ik had er wel ontzettend veel zin in!
Het eerste stukje tot aan het vliegveld was redelijk makkelijk. Over die weg kom ik wel vaker en ik hoefde dan ook niet te zoeken. Al snel kreeg ik gezelschap van een fietsende Kiwi. Hij vertelde dat ik inderdaad op de goede weg zat en legde nog even uit hoe ik het beste op de princess Highway kon komen na het vliegveld. We namen afscheid en ik vervolgende mijn weg zoals hij had uitgelegd.
De highway is een driebaans weg met auto's die vooral heel erg hard rijden. Er zijn geen fietspaden en fietsers moeten gewoon op het randje van de weg en de berm fietsen. Het is de enige weg die richting het Royal National Park gaat en ik had dus weinig keuze. Ik werd een aantal keer bijna gesandwiched door de auto's en voelde ik me een soort schietschijf. Na een anderhalf uur kwam ik aan bij Loftus. Het ging goed al merkte ik wel dat dit niet mijn eigen fiets van thuis is en ik begon al wat last van alles te krijgen. Ik moest plassen en kreeg honger dus besloot bij een parkje te stoppen voor een banaan en een plaspauze. Bij Loftus was ook een splitsing. De originele route loopt hier rechtdoor over de princess highway en gaat een stuk verder pas het roayl national park in. De route die ik wilde nemen ging hier meteen het park in. De fietsende Kiwi had me die morgen al verteld dat het wel erg mooi is door het park maar ook een heel stuk zwaarder. Ik besloot toch door het park te gaan.
Ik waande me weer even in Frankrijk. Het begon met een prachtige afdaling van een kilometer of 3. Ik moest wel een beetje oppassen want ik kan op deze fiets hier niet onderin de beugel en ook mijn voeten zijn gewoon los. Maar het was heerlijk om tussen de bomen door de sjeezen. Helaas ging het daarna ook weer omhoog en dat heb ik geweten. Het begon met een klim van een kilometer als 10 die voelde als de eerste twee bochten van Alpe d'Huez. Toen ik die kilometers voorbij was bleek het toch meer een col du Glandon type te zijn. Het ging namelijk vervolgens nog 15 km door maar dan wat minder stijl en af en toe een 100 meter afdaling ertussen. Het was heel erg zwaar, mentaal en fysiek. Mijn lichaam was duidelijk niet gewend aan zoveel uur op de fiets en het bleek toch warmer dan ik dacht. Mentaal was het vooral heel erg zwaar omdat ik geen idee had hoever ik moest klimmen en steeds dacht ik dat ik eindelijk mocht gaan afdalen maar dan bleek ik de bocht door te gaan en zag ik het weer stijl oplopen.
Uiteindelijk werd ik ingehaald door een man die vertelde dat het niet meer zo ver was, gelukkig want ik was er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Ineens waren alle bomen weg en kwam ik bij Otford Lookout. Ik stopte hier om even wat foto's te maken en te lunchen en was blij dat ik daarna eindelijk naar beneden mocht. Ik zag op mijn kaartje dat het ook nog maar 36 kilometer was vanaf daar en dat gaf me nieuwe moed, 2/3e zat er al op.
Vanaf daar ga je de grand pacific drive op. Een weg die langs de kust loopt en een beetje te vergelijken is met de great ocean road. Helaas was de afdaling niet zo lang en bleef het daarna een beetje op en af gaan maar het was goed te doen en ik had er weer zin in.
Uiteindelijk kwam ik na bijna 4 uur en drie kwartier aan in Wollongong. Ik was toch wel echt helemaal kapot en kon bijna niet meer op mijn fiets zitten. Ik had mijn bikini mee en ben in Wollongong even de zee in gelopen om toch een soort douche te hebben. Vervolgens was het nog 2 uur in de trein terug naar huis.
Maandag werd ik wakker en was alles stijf, ik ben dit duidelijk niet meer gewend maar ik vond het heerlijk. Ik krijg al helemaal zin om van de zomer lekker de bergen op te zoeken met mijn bianchi.
Tot de volgende keer. Liefs, Maartje